Cömert Gül

Canım Gül’üm Anneme Annemize bahçeden dünkü aşklardık daha yaz gelişler olurdu baygın güneşleriyle bir güle doğru akşam sokulurdu yuvaya yeşil yapraktan nefes taze sözcük koşardık bir babaydı kapıda bahçeyi açan zaman günlerin dağılışı suyu çekilen mevsim yaralı bir kuş olup düşüverdi yelkovan nerede düşbaz kiraz çılgın erik nerede akrebin kısalttığı bir rüyaymış görmedik kafdağından simurgla şehrazat binbir gece gittiğimizden daha uzun gamı dönüşün akşamlar uyağında erimeye gelmişler sanki mum gibi sönen birer birer kardeşler kardeşlerim güneşler ey aylar ve yıldızlar ülker, zühre, asuman, açık ve genç gülüşler gece ve gündüz yolunu gözlediğim o düşler gölgede bir salıncak şiirde sallanacak araba saman dolu göğümüz samanyolu iki gözüm haziran sular aydınlanacak karahindibalar mı birlikte çocuk olduk yıllar sonra birbirimizi hikayelerde bulduk bir gül ki bir bahçeye hem güneş olur hem ay nazlı olmayan bir gül varsa annemdir benim öyle cömert bir gül ki bahçeden daha derin